Aldous Huxley (ur. 1894, zm. 1963) – angielski pisarz i poeta. Pochodził z rodziny literackiej: jego ojciec był pisarzem oraz wydawcą. Jako autor zdobył niezwykłą popularność po wydaniu w 1932 r. powieści „Nowy wspaniały świat”. Przedstawiał w niej wizję totalitarnego społeczeństwa, kontrolowanego przy pomocy środków psychoaktywnych. Sam także eksperymentował z narkotykami, a swoje doznania i psychodeliczne wizje opisał w eseju „Drzwi do percepcji”, który stał się biblią ruchu hippisowskiego.

Ukończył elitarną szkołę Eton College, a później rozpoczął studia nad literaturą na Balliol College w Oxfordzie. Zależało mu na tym, aby uniezależnić się finansowo od rodziców, więc w czasie studiów chętnie podejmował różne prace dorywcze. Uczył j. francuskiego w Eton, a jego uczniem był m.in. sam George Orwell – późniejszy pisarz, autor „Folwarku zwierzęcego” i „Roku 1984”.

W latach 20-tych Huxley rozpoczął współpracę z czasopismami „Athenaeum” i „Westminster Gazzette”. Pracował także w fabryce chemicznej „Brunner and Mond” w Billingham. Zdobyte tam doświadczenia wykorzystał w swojej największej powieści. W latach 30-tych nawiązał współpracę ze słynnym, hollywoodzkim studiem MGM. Pracował tam przy scenariuszach filmów „Madame Curie”, „Duma i Uprzedzenie” oraz „Jane Eyre”.

Eksperymenty z narkotykami rozpoczął po wyjeździe do Kalifornii w 1937 r. Wtedy zaczął także interesować się naukami  Jiddu Krishnamurti, z których wzięła się jego fascynacja mistycyzmem i filozofią Wschodu. Huxley kierował się nią przez całe życie, ale za dużo skuteczniejsze od medytacji uznawał zażywanie środków psychoaktywnych.

W latach 50-tych dowiedział się, że jest chory na raka. Napisał jeszcze jedną powieść: „Wyspę”, w której prezentował wizję idealnego społeczeństwa. Parę lat później umarł, pozostawiając po sobie spuściznę wielu nieopublikowanych tekstów.