Czesław Miłosz urodził się 30 czerwca 1911 w Szetejniach, zm. 14 stycznia 2004 w Krakowie. Był wybitnym polskim prawnikiem, dyplomatą, poetą, prozaikiem, eseistą, historykiem literatury, a także tłumaczem. Przebywał na emigracji we Francji,a następnie w Stanach Zjednoczonych. Otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury. Był profesorem Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley i Uniwersytetu Harvarda. W Polsce był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności, Stowarzyszenia Pisarzy Polskich oraz kawalerem Orderu Orła Białego.

Przed II wojną światową Miłosz uprawiał poezję katastroficzną, później jego twórczość stała się bardziej intelektualna. Literaturę pojmował wówczas jako drogę do ocalenia po klęsce poczucia człowieczeństwa. W latach 70. zaczęła w niej dominować tematyka religijna i kontemplacyjna. Jego książki zostały przetłumaczone na 44 języki. Studiował na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie, początkowo polonistykę na Wydziale Humanistycznym, po krótkim czasie przeniósł się na Wydział Nauk Społecznych, by studiować prawo. Zadebiutował w 1930 na łamach uniwersyteckiego pisma "Alma Mater Vilnensis" wierszami Kompozycja i Podróż. Pracował w Polskim Radiu Wilno. W czasie okupacji sowieckiej opuścił Wilno i przeniósł się do okupowanej przez Niemców Warszawy, gdzie pracował jako woźny w Bibliotece Uniwersyteckiej. Uczestniczył w podziemnym życiu literackim, pod pseudonimem Jan Syruć opublikował w 1940 r. tom Wiersze. Po upadku 2 października 1944 r. powstania warszawskiego wyjechał do Krakowa, w którym pozostał do końca 1945 roku. Po II wojnie światowej aktywnie wspierał system stalinowski w Polsce. Podjął m.in. pracę w dyplomacji komunistycznego rządu Polski w Stanach Zjednoczonych oraz Paryżu, jako attaché kulturalny.

W 1978 roku Miłosz otrzymał Międzynarodową Nagrodę Literacką Neustadt zwaną Małym Noblem. W 1990 Miłosz został członkiem Polskiej Akademii Umiejętności. Był członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Przełożył na język polski niektóre księgi Biblii: Księga Psalmów, Księga Hioba, Księgi pięciu megilot, Księga Mądrości, Ewangelia Marka, Apokalipsa świętego Jana. Przekładał także polską poezję na język angielski. W 1994 r. został odznaczony Orderem Orła Białego. W 1996 Polskie Radio przyznało mu nagrodę Diamentowy Mikrofon. Miłosz, po zerwaniu swoich związków z komunistycznymi władzami, wyrażał w swej twórczości niechęć i krytykę w stosunku do PRL, często piętnował polski nacjonalizm, krytykował tradycyjny polski katolicyzm – określając go ciemnogrodem. Wszystkie jego utwory objęte były w 1951 roku zapisem cenzury w Polsce, podlegały natychmiastowemu wycofaniu z bibliotek.

Miłosz zmarł 14 sierpnia 2004 w Krakowie, przeżywszy 93 lata. Został pochowany w Krypcie Zasłużonych na Skałce. Twórczość Czesława Miłosza była bardzo bogata: Kompozycja, Podróż, Poemat o czasie zastygłym, Trzy zimy, Obrachunki, Ocalenie, Traktat moralny, Zniewolony umysł, Zdobycie władzy, Światło dzienne, Dolina Issy, Traktat poetycki, Widzenia nad zatoką San Francisco, Miasto bez imienia, Prywatne obowiązki, Gdzie wschodzi słońce i kędy zapada, Ziemia Ulro, Ogród nauk, Hymn o perle, Nieobjęta ziemia, Kroniki, Dalsze okolice, Zaczynając od moich ulic, Metafizyczna pauza, Poszukiwanie ojczyzny, Rok myśliwego, Na brzegu rzeki, Szukanie ojczyzny, Historia literatury polskiej, Legendy nowoczesności, Życie na wyspach, Piesek przydrożny, Abecadło Miłosza, Inne abecadło, Zaraz po wojnie. Korespondencja z pisarzami 1945-1950, Wyprawa w dwudziestolecie, Druga przestrzeń, Orfeusz i Eurydyka, O podróżach w czasie, Spiżarnia literacka.