Dietrich von Hildebrand – urodził się w 1889 roku we Florencji w zeświecczonej rodzinie protestanckiej, zmarł w 1977 w New Rochelle w Nowym Jorku; katolicki filozof i teolog, uczeń Edmunda Husserla, Maxa Schelera i Adolfa Reinacha. Twórca i redaktor antynazistowskiego pisma „Christliche Standestaat”. Pracował jako wykładowca na uniwersytetach w Monachium, Wiedniu, Tuluzie i Fordham w USA. W wieku 25 lat nawrócił się na katolicyzm (1914). Czterokrotnie zmuszony do ucieczki przed nazistami (w 1923, 1933, 1938, 1940). Doceniany zwłaszcza za prace z dziedziny metafizyki, estetyki i fenomenologii. W 1960 przeszedł na emeryturę i resztę swojego życia poświęcił pracy naukowej. Autor kilkudziesięciu książek napisanych zarówno po angielsku, jak i po niemiecku. Był jednym z założycieli towarzystwa tradycjonalistów katolickich Una Voce America.

Autor książek: Małżeństwo (1929), Przemienienie w Chrystusie (1940), Etyka chrześcijańska (1959), Serce (1965), Koń trojański w Mieście Boga (1968), Istota miłości (1971), Spustoszona winnica (1973), Kult idola i kult Boga (1974).

Publikacje wydane w języku polskim: Przemienienie w Chrystusie (1982), Serce. Rozważania o uczuciowości ludzkiej i uczuciowości Boga-Człowieka. Koń trojański w mieście Boga (2000), Spustoszona winnica, Sztuka życia (2000)