Ernst Cassirer ur. 1874 we Wrocławiu, zm. 1945 w Nowym Jorku, niemiecki filozof, przedstawiciel neokantowskiej szkoły marburskiej; urodził się w rodzinie żydowskiego handlowca Eduarda Cassirera we Wrocławiu. W 1892 roku rozpoczął studia prawnicze na uniwersytecie w Berlinie, później studiował również literaturę niemiecką oraz filozofię. W 1896 roku przeniósł się do Marburga, gdzie związał się z przedstawicielami tak zwanej neokantowskiej szkoły marburskiej. W 1899 roku obronił doktorat pod kierunkiem Paula Natorpa poświęcony filozofii Kartezjusza zatytułowany Kritik der mathematischenundnaturwissenschaftlichenErkenntnis (Krytyka matematycznego i przyrodoznawczego poznania). W 1902 roku poślubił kuzynkę Toni Bondy, z którą miał trójkę dzieci. Jego praca poświęcona systemowi filozoficznemu Leibniza nie została przyjęta jako praca habilitacyjna. W 1906 roku habilitował się w Berlinie na podstawie rozprawy Das Erkenntnisproblem in der PhilosophieundWissenschaft der neuerenZeit (Problem poznania w nowożytnej nauce i filozofii). Przez następne 13 lat pracował jako docent w Berlinie. W 1919 roku został powołany na katedrę filozofii na nowo utworzonym uniwersytecie w Hamburgu, gdzie pozostał do 1933 roku. 

W tym czasie opublikował swoje główne dzieło Philosophie der symbolischenFormen (Filozofia form symbolicznych), w którym, nawiązując do idei kantowskich, podjął próbę ugruntowania wielorakości sposobów ujmowania świata przez człowieka (takich jak mit, nauka, język i tak dalej) przy pomocy symboli na podstawie teorii znaczenia form rzeczywistości. Jednocześnie w hamburskiej Bibliotece Warburga ściśle współpracował z jej powszechnie znanym założycielem – Abym Warburgiem. Tutaj powstały niektóre prace, szczególnie poświęcone renesansowi. W 1929 roku Cassirer został pierwszym na niemieckim uniwersytecie rektorem pochodzenia żydowskiego. Jego mowa inauguracyjna wyrażała opowiedzenie się za konstytucją weimarską. W 1929 roku podczas filozoficznego sympozjum w Davos doszło do znanego sporu między Cassirerem a Martinem Heideggerem. Wystąpienie Heideggera zostało potraktowane jako filozoficzny zwrot przeciwko burżuazyjnej filozofii reprezentowanej przez Cassirera. Jednak pod względem filozoficznych treści spór pozostał nierozstrzygnięty. Po przejęciu władzy przez nazistów w 1933 roku Cassirer emigrował do Anglii, gdzie wykładał gościnnie na uniwersytecie w Oksfordzie. Dwa lata później przyjął filozoficzną katedrę na uniwersytecie w Goeteborgu, a w 1939 również obywatelstwo szwedzkie.

W 1941 roku przeprowadził się do Stanów Zjednoczonych, gdzie wykładał na Yale University w New Haven, a od 1944 roku na Columbia University w Nowym Jorku. W tym czasie ukazała się jego praca Essay on Man, w której Cassirer rozwinął swoją teorię form symbolicznych w kierunku antropologii filozoficznej i przedstawił jej podstawy w sposób przystępny dla szerszej publiczności. Ernst Cassirer zmarł w 1945 w Nowym Jorku. Jego analizy poświęcone powstaniu narodowego socjalizmu Der Mythos des Staates (Mit państwa) ukazały się po śmierci.