Johann Christoph Friedrich von Schiller (1759-1805) – znany jako Friedrich Schiller – niemiecki poeta, filozof, estetyk, historyk, teoretyk teatru i dramaturg, przedstawiciel tzw. klasyki weimarskiej, autor Ody do radości.

Przyszedł na świat w Marbach jako syn felczera. Dzieciństwo i młodość spędził w ubóstwie, lecz mógł uczęszczać do szkół. Pierwsze wiersze i dramaty próbował pisać już w wieku trzynastu lat. W 1773 wstąpił do Karlsschule Stuttgart, elitarnej akademii wojskowej, założonej przez księcia Karola Eugeniusza. Podjął tam studia medyczne i prawnicze. Interesował się dziełami Rousseau i Goethego, dyskutował ze swoimi szkolnymi kolegami klasyczne ideały. W wieku 18 lat, w szkole, napisał swoją pierwszą sztukę Zbójcy, opowiadającą o grupie naiwnych rewolucjonistów i ich tragicznym końcu.

Przyniosła mu ona sławę, określano go mianem „niemieckiego Szekspira”. W 1780 został lekarzem pułkowym w Stuttgarcie. Po pierwszym wystawieniu Zbójców w Mannheim w 1781 został aresztowany, dostał też zakaz publikacji jakichkolwiek dalszych prac. Wtedy wyjechał ze Stuttgartu. Przez Lipsk i Drezno w 1787 dotarł do Weimaru.

Poemat Oda do radości powstał w 1786. Do utworu, który obecnie jest hymnem Unii Europejskiej, muzykę skomponował Beethoven. Swoją wczesną twórczością Schiller wpisał się w okres tzw. Burzy i naporu (niem. Sturm Und Drang).

W 1789 został wykładowcą historii i filozofii w Jenie, gdzie pisał prace wyłącznie historyczne. W 1790 wziął ślub z Charlottą von Lengefeld, z którą miał czworo dzieci. W 1791 stan jego zdrowia zaczął się pogarszać.

W 1792 otrzymał honorowe obywatelstwo Republiki Francuskiej za rewolucyjne przesłanie Zbójców (razem z nim odznaczenie to dostał m.in. Tadeusz Kościuszko). Stosunek Schillera do Wielkiej Rewolucji był niejednoznaczny – z jednej strony nie pochwalał okrucieństwa jakobinów, zaś z drugiej przemawiały do niego ideały buntowników. Ważnym dla niego rokiem był 1797, kiedy to w piśmie literackim "Almanach muz" opublikował (wraz z Goethem – swoim wieloletnim bliskim przyjacielem) ballady, takie jak Rękawiczka czy Rycerz Toggenburg. Rok wcześniej w tym samym piśmie Schiller i Goethe opublikowali tak zwane "Ksenie", krótkie, lecz bardzo satyryczne wierszyki o tytułach typu Filozofowie czy Charakter narodowy Niemców. Odważna tematyka dzieł Schillera spowodowała, że poetę nazwano "piewcą wolności".

W 1799 powrócił do Weimaru, gdzie Goethe przekonał go do powrotu do pisania sztuk. Razem z Goethem założył Weimar Theater, który stał się czołowym teatrem w Niemczech, przyczyniając się do odrodzenia dramatu. W Weimarze pozostał aż do śmierci – zmarł na gruźlicę w wieku zaledwie 45 lat. Pozostawił po sobie niedokończony dramat Demetrius oraz ok. 30 pomysłów na sztuki, które zamierzał napisać w przyszłości.

Wybrana twórczość: Zbójcy, Intryga i miłość, Don Carlos, Dziewica Orleańska, Oblubienica z Messyny, Teatr jako instytucja moralna, O wdzięku i godności, Historia wojny trzydziestoletniej.