Gustaw Herling-Grudziński (ur. 1919, zm. 2000) – bez wątpienia jeden z najwybitniejszych polskich pisarzy na emigracji. Przedmiotem jego twórczości był bunt człowieka przeciwko próbom sprowadzenia jego egzystencji do nicości, której uosobieniem dla autora były m.in. totalitaryzmy, samotność i religijne zwątpienie. Pisał prozę i eseje, zajmował się także krytyką literacką.

W czasie wojny został aresztowany i uwięziony w łagrze na dalekiej północy Rosji. Kraj opuścił razem z armią Andersa, by walczyć pod Monte Casino. W 1947 r. zakładał i współredagował słynną, wydawaną w tamtym czasie w Rzymie „Kulturę”. Po przeniesieniu pisma znalazł się w Londynie, a w 1952 r. wrócił do Włoch.

Laureat kilku prestiżowych nagród nagród: "Kultury" (1958), Jurzykowskiego (1964), Kościelskich (1966), "Wiadomości" (1981), włoskiej nagrody Premio Viareggio, międzynarodowej "Prix Gutenberg" oraz francuskiego Pen-Clubu.

Najważniejsze pozycje w jego dorobku to Inny świat oraz Dziennik pisany nocą – redagowane przez ponad dwie dekady, wydane w kilku tomach arcydzieło polskiej literatury.