Henryk Adam Aleksander Pius Sienkiewicz, urodzony 5 maja 1846 w Woli Okrzejskiej. Polski nowelista, powieściopisarz i publicysta. Laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 1905 za całokształt twórczości. Jeden z najpopularniejszych pisarzy polskich przełomu XIX i XX wieku.

W roku 1864 zdobył swą pierwszą nagrodę za wypracowanie Mowa Żółkiewskiego do wojska pod Cecorą. W szkole nie uzyskiwał jednak wysokich not, najlepiej szły mu przedmioty humanistyczne. Zgodnie z wolą rodziców zdał na Wydział Lekarski do Szkoły Głównej w Warszawie, jednak zrezygnował z medycyny i podjął studia prawnicze, by w ostateczności przenieść się na Wydział Filologiczno-Historyczny. Zdobył tam gruntowną znajomość literatury i języka staropolskiego.

Po podróży do Ameryki talent Sienkiewicza osiąga pełnię swego rozwoju: w latach 1883-1888 ukazuje się Trylogia czyli Ogniem i mieczem, Potop i Pan Wołodyjowski. Ten wielki cykl powieści historycznych wywarł olbrzymi wpływ na społeczeństwo, bo chociaż przedstawiał czasy odległe – budził i podtrzymywał wolę oporu przeciw zaborcom. Trylogia przyniosła Sienkiewiczowi sławę, jakiej nie zdobył dotąd żaden polski pisarz. Jego kolejne powieści historyczne, również stały się bardzo popularne: Quo vadis (Dokąd idziesz 1896) i Krzyżacy (1900).

Jego dzieła, tłumaczone na wiele języków, rozchodzą się w dużych nakładach w krajach europejskich, w Ameryce, a nawet w Azji i Afryce (Egipt). Do światowego rozgłosu pisarza przyczyniła się również Nagroda Nobla, przyznana mu za Quo vadis w roku 1905. Jeszcze wcześniej nagrodził Sienkiewicza naród polski. W roku 1900, na trzydziestolecie jego pracy literackiej, społeczeństwo ofiarowało mu jako dar narodowy – majątek Oblęgorek (obecnie mieści się w tym pałacyku Muzeum Sienkiewiczowskie). Zmarł w Vevey w Szwajcarii 15 listopada 1916 roku, okrywając żałobą cały naród. Po zakończeniu I Wojny Światowej sprowadzono jego zwłoki do ojczyzny i pochowano uroczyście w podziemiach katedry warszawskiej.