“Rozproszeni po krajach rozmaitych, w początkach sunęli cicho strumieniami mnogimi, wciskali się w szczelinę i próżnię życia każdą niezajętą, lub opuszczoną, oplatając cicho organizmy narodów obcych…”
“Prócz rządzących wszystkim kahałów żydowskich, rozsianych po Stanach ze swą „Kehillah” naczelną w Nowym Jorku, stworzyli oni obok drugą organizację potężną, noszącej tytuł „postępowej” pod nazwą: „Order Bnai Brith” która jest masonerią wyłącznie żydowską. Siedlisko swe główne ma dla odmiany w Chicago, liczy już milion członków, ma loże we wszystkich stolicach świata, w Warszawie też ostatnio gościła senatora Morgentau’a, gdy bawił w Polsce. Z ramienia swego powołała ona do życia tzw. „Anti-Defamation League”, której zadaniem stało się wszystko tropić, co się tyczy żydów, śledzić w prasie, życiu, literaturze, słowo każde i czyn ubliżający żydom i wnet organizować sprzeciw i obronę. Liga ta działa istotnie z fanatyzmem rasy. Za pomocą namiętnej kampanii prasowej usunęła „Kupca Weneckiego” Szekspira z nauki, literatury, ze szkół, ze sceny. Walczyła o jakieś malowidło ubliżające rzekomo żydom na ścianie biblioteki w Bostonie. Delegacja tej masonerii żydowskiej stawiła się na audiencji u prez. Hardinga, prosząc go o wydanie manifestu do świata w obronie żydów. Było to w czasie, gdy opinia Ameryki poruszona była rewelacjami pisma H. Ford’a: „The Dearborn Independent” o działalności żydów (…)”
“Sumując działalność żydów w Ameryce, w zakresie teatrów „The Dearborn Independent” określa następujące rezultaty roboty tej. 1. Udoskonalenie mechanizmu teatru tak, iż talent i gra artystów schodzi na plan drugi. 2. Sensualizm wschodni, a wraz z tym niedopuszczalna dawniej demoralizacja. 3. System gwiazd, które tworzą nie talent, ale reklama i protekcja. 4. Spieniężenie wszystkiego, co tylko się da. Chrześcijańscy przedsiębiorcy teatralni umierali biedni, żydzi zostawiają milionowe fortuny. Na tle tych zysków olbrzymich podzielili się nawet obecnie sami żydzi na dwa wrogie obozy i Stany Zjedn. mają kilku dyktatorów teatralnych, zamiast jednego dotąd trustu. Scena zeszła na poziom olśniewającego widowiska, lecz znikły charaktery, psychologia, wielka sztuka pogrzebana. Próbowali ratować sytuację artyści amerykańscy, lecz przegrali. Obecnie usiłują podjąć ratunek towarzystwa prywatne amatorów. Czując się panami nieograniczonymi w świecie teatrów, zainaugurowali żydzi prąd nowy, dotąd nieznany, mianowicie – stałe zwalczanie chrześcijaństwa – otwarte i zuchwałe. I tak, gdy jeden z teatrów zaczął dawać „Życie Chrystusa” na scenie, żydzi podnieśli sprzeciw zbiorowy, jakoby to było obrazą dla ich uczuć religijnych. Zaczęły się petycje do Waszyngtonu, wiece krzykliwe, napaści w prasie, aż sztuka zeszła z repertuaru na zawsze. To samo dzieje się w kinematografach, dla których sztuki pisane są przez żydów, lub pod ich dyktando…”
Fragmenty książki Sprawa światowa: Żydzi, Polska a ludzkość
Stefania Laudyn-Chrzanowska to kolejna postać wymazana całkowicie z pamięci powojennych pokoleń Polaków. Książki autorki wciągnięte były na cenzorski indeks PRL (w 1951 roku), a “Sprawa światowa” bojkotowana przez licznych księgarzy w USA. Trzeba bowiem wiedzieć, że dzieło, które trzymacie Państwo w rękach, było jedną z nielicznych prac ideologicznych na temat stosunków polsko-żydowskich — a na pewno jedyną, napisaną ręką kobiety i przetłumaczoną na język angielski. The Dearborn Independent (tygodnik założony przez H. Forda) wypowiadał się o książce bardzo pozytywnie.
Książka ta jest spojrzeniem nieco innym niż dotychczas nam znane, ponieważ jest spojrzeniem kobiety i kolejnym ważnym głosem pozwalającym nam poznać starożytną duszę żydowską, a zapewniam państwa, że autorka ujawniła kolejne – nieznane szerzej fakty z działalności żydowskiej, zwłaszcza że sama mieszkając przez dłuższy czas w USA była naocznym świadkiem destrukcyjnej działalności żydów. Książka ukazuje też haniebne postawy dużej części społeczności żydowskiej, tak podczas zaborów, jak i w przededniu odzyskania przez Polskę niepodległości, a także po nim, zaangażowanie ich w demoralizujące działania w Stanach Zjednoczonych, w handel żywym towarem, oraz wiele innych czynów których każda społeczność powinna się wstydzić. Co ważne, autorka nie kieruje się w swych przemyśleniach nienawiścią, wręcz przeciwnie, przemawia przez nią chrześcijańska miłość – czasami być może zbyt naiwna – dzięki czemu otrzymaliśmy dzieło przepełnione troską o bliźniego, bez zacietrzewienia.
