Niniejsza publikacja jest kontynuacją dokumentacji dokonań artystycznych Opery Wrocławskiej w sezonach 1995/962015/16. Poprzednia książka zatytułowana Wrocławskie megaopery Ewy Michnik w fotografii Marka Grotowskiego, wydana przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie w roku 2022, była poświęcona szczegółowej analizie wieloletniego projektu, jakim były wielkie widowiska operowe w Hali Stulecia i na otwartym powietrzu. Realizacja tych spektakli reprezentowała tylko jedną z form bogatej i różnorodnej aktywności Opery. Obecne wydawnictwo przedstawia pełny zakres artystycznej działalności Opery Wrocławskiej w ponad dwudziestoletnim okresie mojego kierowania tą instytucją.
Pierwsze półwiecze funkcjonowania opery w powojennym Wrocławiu znalazło miejsce w książce Opera Wrocławska 19451995. Krystyna Dachtera skrupulatnie opisała kolejne sezony największej instytucji kultury na Dolnym Śląsku powstałej w dramatycznych okolicznościach. Książka jest skarbnicą wiedzy o tamtych operowych latach, repertuarze, artystach i wydarzeniach. Los tak sprawił, że byłam zaangażowana osobiście w działalność następnego okresu Opery Wrocławskiej od sezonu 1995/96 po 2015/16, oddając swoje serce, czas i pracę dla instytucji, w której opera stała się pasją mojego życia. Obejmując stanowisko dyrektora, nie przypuszczałam, że zwiążę się z tym teatrem aż na ponad dwadzieścia lat, z czego dziewięć to okres remontu zabytkowego budynku, a więc dla zespołu bardzo trudne lata bezdomności i tułaczki. Dziennikarze, odnotowujący naszą działalność w tym czasie, ocenili, że Opera Wrocławska dokonała rzeczy niemożliwych: brak sceny i fatalne warunki pracy przekuła w sukces artystyczny i frekwencyjny.
Decydując się na pracę we Wrocławiu, wierzyłam, że moje doświadczenia zdobyte w poprzednich latach pomogą mi w rozwiązywaniu problemów, w organizacji pracy artystycznej w nietypowych warunkach, poprowadzeniu zespołów opery do osiągania dobrego poziomu artystycznego, rozbudzaniu ambicji artystycznych i chęci doskonalenia się pracowników w każdej dziedzinie operowej pracy. Tworząc program artystyczny, oparłam się również na tradycji polskiej sceny operowej we Wrocławiu, a także na tradycji repertuarowej związanej z zabytkowym budynkiem wrocławskiego teatru muzycznego z 1841 roku, w którym przyszło pracować powojennym zespołom Opery Wrocławskiej.
Początkowe rozdziały niniejszej publikacji poświęciłam nakreśleniu muzycznych tradycji Wrocławia sięgających xviii wieku, ze szczególnym uwzględnieniem operowych, które miały wpływ na kształtowanie naszego repertuaru. W książce przedstawiłam również te fakty z mojego życia oraz wcześniejszej działalności zawodowej i artystycznej, które niewątpliwie miały znaczenie nie tylko w zdobywaniu wiedzy.
