Jean Paul Sartre ur. 1905 w Paryżu, zm. 1980; pisarz i filozof. W 1927 ukończył studia filozoficzne w Ecole Normalne Superieure w Paryżu. W 1933-35 prowadził wykłady w Instytucie Francuskim w Berlinie i na uniwersytecie we Fryburgu Badeńskim.

Jako pisarz debiutował powieścią Mdłości (1938), którą uznano za pierwsze dzieło egzystencjalizmu w literaturze. Z problematyką egzystencjalną wiążą się także opowiadania Mur (1939). W okresie okupacji Sartre działał w Ruchu Oporu, nie przestając pisać. Powstały wtedy m.in.: dramat Muchy (1943) i główne dzieło filozoficzne Byt i nicość (1943). Po wojnie S. ogłosił cykl powieściowy Drogi wolności (1945-49) i szereg dramatów, m.in. Umarli bez pogrzebu (1946), Diabeł i Pan Bóg (1951), Więźniowie z Altony (1960). Od 1945 wydawał miesięcznik „Les Temps Modernes”, w którym propagował idee egzystencjalizmu. Na dorobek Sartre w dziedzinie krytyki literackiej składają się teksty opublikowane w zbiorze Situations (1947-72). Do jego najbardziej znanych prac krytycznoliterackich należą esej Baudelaire (1947), tom szkiców Czym jest literatura (1947), studia o J. Genecie (1952) i G. Flaubercie (1971). Prace te, podobnie jak proza i twórczość dramatyczna, wiążą się ściśle z wypowiedziami filozoficznymi Sartre'a. Jego ważniejszymi rozprawami filozoficznymi są Egzystencjalizm jest humanizmem (1946) i Critique de la raisondialectique (1960). W 1964 otrzymał Nagrodę Nobla, której nie przyjął.