John Henry Newman – urodzony 21 lutego 1801 roku  w Londynie, angielski teolog, kaznodzieja i filozof. W młodości duchowny protestancki, jeden z twórców ruchu oksfordzkiego. Jego zwolennicy, zwani też traktarianami (od publikowanych „traktatów”), nawiązywali do początków Kościoła i wskazywali na ciągłość instytucji, podkreślali również podobieństwa między Kościołem rzymskim a anglikańskim. W 1845 zmienił wyznanie na katolicyzm (uznał, że to członkowie Kościoła rzymskokatolickiego kontynuują dzieło apostołów), a potem wiele lat dążył do nadania anglikanizmowi bardziej katolickiego oblicza.

30 maja 1847 przyjął święcenia kapłańskie w Kościele katolickim. Na prośbę biskupów irlandzkich stworzył Uniwersytet Katolicki w Dublinie, którego został pierwszym rektorem. Newman pragnął, by uczelnia była uczelnią świeckich, do tego przyjmującą w swe szeregi również Anglików i Amerykanów. Kiedy zrozumiał, że to niemożliwe, w 1858 zrezygnował ze stanowiska rektora. W 1859 założył szkołę Oratorium, ponieważ był świadomy niskiego poziomu nauczania w angielskich szkołach katolickich. Szkoła miała zapewnić katolickim chłopcom porządne wykształcenie religijne i świeckie – zapoczątkowało to wzrost poziomu edukacji katolickiej w Anglii. W 1879 roku Leon XIII mianował go kardynałem.

W 1859 roku przez kilka miesięcy był redaktorem literackiego pisma „Rambler” (przeznaczonego dla wykształconych katolików). Pisywał również do „The British Critic”. Autor takich publikacji jak: O rozwoju doktryny chrześcijańskiej, Apologia pro Vita sua, Logika wiary.