Joseph de Maistre – urodził się 1 kwietnia 1753 roku w Sabaudii (obecnie są to ziemie Francji). Filozof polityczny, urzędnik, dyplomata, wolnomularz. Inicjator konserwatyzmu tradycjonalistycznego, znanej też jako tradycjonalizm, legitymizm i ultramontanizm. Najwybitniejszy polityczny pisarz konserwatywny ówczesnych czasów.
Od 1769 do 1772 studiował prawo, a w latach 1772–1774 odbywał swą praktykę jako adwokat w Turynie. Następnie, wykonywał zawód urzędnika państwowego niższego stopnia. W 1788 r. obrany senatorem, a to sprawiło, że można go było zaliczyć do elit administracyjnych i dworskich. W tym czasie był znanym w Sabaudii liberałem i zwolennikiem filozofii oświecenia, łącząc ją z filozofią klasyczną, którą poznał niezwykle dokładnie dzięki doskonałej znajomości łaciny i greki. Udzielał się również w tajnych towarzystwach wolnomularskich, specyficznej masonerii sabaudzkiej z elementami mistycyzmu, ezoteryzmu i kabały. W masonerii uzyskał wyższy stopień wtajemniczenia, uzyskując najprawdopodobniej stopień "kohena" (rodzaj naczelnika koła masońskiego) w Turynie. Uważany za sympatyka umowy społecznej, konstytucjonalizmu i reform zmierzających do likwidacji absolutyzmu, zwolennika rewolucji amerykańskiej, a wyraz dawał temu w licznych przemowach i publikacjach w postaci broszur. Cieszyło go nadejście Rewolucji Francuskiej. Widział w niej nadzieję na zniesienie resztek feudalnych przeżytków.

W 1792 roku zmienił poglądy z powodu wtargnięcia rewolucyjnych wojsk francuskich do Sabaudii. Arystokrata i urzędnik królewski uciekł do Szwajcarii, gdzie zatrzymał się aż do 1817 roku.  Przez ten czas osiadł na emigracji, nie ciesząc się sympatią dworu podejrzewającego go przez lata o ukryte sympatie prorewolucyjne. Nie powrócił do kraju i rodziny pomimo licznych ofert i gwarancji nietykalności ze strony Dyrektoriatu, a nawet osobistych zapewnień Napoleona Bonaparte, który był pod silnym wrażeniem jego refleksji politycznych po zdobyciu listów J. de Maistre'a adresowanych do przebywającego na emigracji monarchy. Nie powrócił jednak, widział w tym zdradę wobec monarchy i uznanie aneksji Sabaudii przez Francję. Gdy przebywał w Szwajcarii, obracał się pośród katolickich duchownych i wyrzekł się ezoterycznych i heterodoksyjnych poglądów religijnych. Odrzucił idee rewolucyjne i wybrał stanowisko przeciwne rewolucji, a potem napisał swoje pierwsze wielkie dzieło polityczne Rozważania nad Francją (Considérations sur la France, 1796).

Później zamieszkiwał Wenecję (1799),a kilka lat później Sardynię (1803), skąd udał się do Rosji jako ambasador, gdzie mieszkał w Sankt Petersburgu aż do 1817 roku. Właśnie w Rosji, napisał swoje najważniejsze rozprawy filozoficzne i polityczne. W Petersburgu zaangażował się w politykę cara Aleksandra I, którego uważał za niebezpiecznego liberała, wspomaganego m.in. przez ks. Adama Jerzego Czartoryskiego. Po transformacji poglądów cara na reakcyjne, stał się  jednym z jego najbliższych nieformalnych współpracowników politycznych.

Powrócił do Sabaudii w 1817 r. Tam został wydelegowany przez L. de Bonalda na czołowego teoretyka ruchu ultrarojalistycznego, skierowanego przeciwko liberalnym reformom Ludwika XVIII we Francji (szczególnie Karcie Konstytucyjnej z 1814 r.). Równocześnie został mianowany regentem kancelarii królewskiej monarchii sabaudzkiej. Za to najwięcej czasu zajęło mu dokończenie i publikacja prac filozoficznych i politycznych, które rozpoczął w Rosji. To one uczyniły go jednym z największych myślicieli konserwatywnych wszech czasów. Zmarł w 1821 r.