Osobliwością tej encykliki jest to, że jest jakby preambułą do Syllabusa, w którym Pius IX streścił modernistyczne błędy, które osobiście potępił, lub które zostały napiętnowane przez jego poprzedników. Inicjatywa ta wywołała wielkie poruszenie, gdyż czym innym jest przypomnienie prawdy w encyklice, lecz czym innym jest dokładna lista potępionych tez.
Jego Świątobliwość Nasz Pan Pius IX, papież, jak najbardziej zatroskany o zbawienie dusz i zdrową naukę, już od samego początku swojego pontyfikatu nigdy nie ustawał w swoich encyklikach, przemówieniach na konsystorzu i innych listach apostolskich, osądzać i odrzucać głównych błędów i fałszywych doktryn tego szczególnie nieszczęśliwego czasu. Gdyby przypadkiem mogło się wydarzyć, że nie wszystkie te akty papieskie doszłyby do każdego z biskupów diecezjalnych, dlatego tenże Ojciec Święty, chciał aby Syllabus tych błędów został sporządzony w celu rozesłania pomiędzy biskupów całego świata katolickiego, tak aby ci biskupi mogli mieć przed oczyma wszystkie błędy, jak również zgubne doktryny, które przez Niego zostały potępione i odrzucone. Mnie zaś polecił, abym się postarał o przesłanie niniejszego Syllabusa ogłoszonego drukiem do Ciebie, Najjaśniejszy i Najczcigodniejszy Panie, przy tej okazji i w tym czasie, w którym tenże Ojciec Święty, w największej trosce o całość i dobro Kościoła katolickiego i całej trzody Pańskiej powierzonej jemu przez Boga, postanowił napisać inną encyklikę do wszystkich biskupów katolickich. Wypełniając zatem rozkazy tegoż Ojca Świętego z wszelką gotowością i należnym posłuszeństwem, pospieszam przesłać Tobie, Najjaśniejszy i Najczcigodniejszy Panie, tenże Syllabus załączony do tego listu. Gdy zaś wielce mnie to cieszy, że wyraz mego ku Tobie uczucia przywiązania mogę oświadczyć i ponowić, życzę Ci z serca od Najwyższego, Najlepszego Boga wszelkiego szczęścia i pomyślności.
Najjaśniejszego i Najczcigodniejszego Pana oddany sługa
+ J. kard. Antonelli
Rzym, dnia 8 grudnia 1864 r.
