INSTRUKCJA
OBSŁUGI NR 96

Ostatnie półrocze obfitowało w wiele ekscytujących wydarzeń. Tak jak pierwszą połowę 2020 Polacy spędzili na klęczkach z gromnicą w rękach i modlitwą o zdrowie i życie swoje i swoich rodzin, tak w październiku rodacy postanowili pokazać, że Boga już się nie boją i gromnice zamienili na czerwone pioruny. Polska prawica dokonała ataku prewencyjnego na rozgrzewające do czerwoności młode umysły sprawy ideologiczne. Nasza rzeczywistość jest już tak zdominowana przez kajdany poprawności politycznej, że każdy niepopularny truizm wydaje się zamachem na przyrodzoną godność osoby ludzkiej. Współczesnym zostaje tylko komentarz na gorąco – a rzeczywiście jest gorąco. Sprawa mniejszości seksualnych weszła już na dobre na wokandę polskiego życia publicznego i powoli wchodzi do naszej kultury, chociaż i tak jesteśmy w tyle za państwami tak zwanego Zachodu.

Marta Lempart, Klementyna Suchanow, Michał Szutowicz i pranksterzy ze „Stop Bzdurom” postanowili zaserwować Polakom nową jakość debaty publicznej, której do tej pory nie znali. Dotychczas polska lewica wymachiwała swoimi postulatami z wysokości parlamentarnej mównicy. Ten sposób uprawiania demokracji zapewniał możliwość swobodnego wyrażenia swoich poglądów, wrzucenia ich do maszyny losującej zwanej opinią publiczną i poddanie ich społecznemu werdyktowi, bez wzbudzania poczucia zbędnego dyskomfortu. Ot, każdy trąbi w swoją stronę. Niezależnie od tego, czy ktoś wymachiwał sztucznymi penisami, czy bił kogoś krzyżem – wszystko miało miejsce w parlamencie, dzięki czemu odległość między polem bitwy a społeczeństwem była na tyle duża, że umożliwiała obserwującemu walkę widzowi w miarę rzetelną ocenę sporu politycznego. W tym roku lewica postanowiła „wyjść frontem do klienta” – celem „tęczowej beki” stał się Kościół Świętego Krzyża w Warszawie i inne miejsca narodowej tożsamości i pamięci. Z okazji tegorocznego Halloween przez polskie miasta przetoczyła się fala fanów  Peruna, których  marsze w istocie były jak błyskawica – narobiły dużo huku i zniknęły tak szybko, jak się pojawiły. Bez wątpienia ta fala agresji niespotykanej wcześniej w polskim życiu publicznym powinna zamienić się w cenną lekcję, tego – co robić, jak i po co? Polska prawica ma dla kogo robić – ale otwartym pozostaje pytanie: czy jest jeszcze z kim robić?