INSTRUKCJA
OBSŁUGI NR 97

Ekumenizm, jako zjawisko w Kościele powszechnym stosunkowo nowe, wgryzł się  zadziwiająco szybko w samo centrum współczesnego katolicyzmu. Robi niemal dogmatyczne wrażenie, dziś wydaje się odwieczny. No i bardzo dobrze. Cieszyć  się trzeba, bo przecież fajnie, że chrześcijanie chcą pokoju między wyznaniami i wzajemnego zrozumienia, a wspólna modlitwa oraz dialog to solidne fundamenty. A jednak wśród tej wierzącej części wspólnoty katolickiej czasami przemawia brak entuzjazmu wobec ekumenizmu, zresztą nie od dziś – od zawsze. Moderniści chcą widzieć w tym przekonanie katolików o ich wyższości nad heretykami, które wyklucza dialog, a co dopiero zrozumienie. Są jednak oni napędzani fałszywym przekonaniem o konieczności postępu i równowartości wszystkiego na tym świecie, bagatelizują to, co najważniejsze, czyli prawdę.

Katolicy mają nie lada trudność, obserwując działalność Franciszka, synod amazoński, czytając kolejne rewelacje z zakresu teologii wyzwolenia, spoglądając na poczynania niemieckich biskupów i teologów, albo gorsząc się informacjami o tym, że papież wspiera finansowo… transseksualne prostytutki, których branżę boleśnie dotknął kryzys covidowy (jakby nie było komu rzeczywiście wypłacać pieniędzy – przykładowo w formie odszkodowań). Właściwie „trudność” to chyba zbyt łagodne określenie, nie sposób być wierzącym katolikiem i nie oszaleć z trwogi. Teraz dodatkowo w czasie, gdy na dwóch kontynentach trwają łowy na chrześcijan, przeczytać możemy tekst encykliki o braterstwie oraz przyjaźni według, którego katolicy mają się dogadywać z innowiercami i walczyć ze swoimi słabościami, takimi jak… ksenofobia.

A przecież nie trzeba wielkiego umysłu, by dostrzec, że bezwarunkowy ekumenizm osłabia  Kościół i fałszuje historię. Zwłaszcza w kontaktach z protestantami. Bo tu sprawa jest prosta – protestanci to heretycy, mają przeprosić i wrócić na łono wspólnoty. Nie mówi się już o tym, że w państwach protestanckich, do rangi prawa stanowionego  podniesione  były różne nieprzyjemności dla katolików, z dekapitacją włącznie. Po wieku XX pozostało przekonanie, że jedyną religią prześladowaną pozostał judaizm. Obecnie leczy się nas z islamofobii, ale żaden mainstreamowy głos nie powie Wam, że ludzie giną dziś masowo za to, że są chrześcijanami. 

Czy braterstwo jest ważniejsze niż dialog? Na końcu tego dialogu i tak musi stać oczywista konstatacja – możemy się lubić i dogadywać, ale poza Kościołem nie ma  zbawienia.