Znamienną właściwością rozwoju nauk politycznych na Uniwersytecie Jagiellońskim jest charakter więzi łączących je z naukami prawnymi i Wydziałem Prawa. Wzajemne oddziaływanie na siebie tych gałęzi jako differentia specifica uniwersyteckiej tradycji nauk politycznych przewija się nieprzerwanie przez cały 214-lemi okres historii tej gałęzi wiedzy. Począwszy od Katedry Umiejętności Politycznych, a na Instytucie Nauk Politycznych i Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Jagiellońskiego skończywszy, więzi te przybierały różne formy, a także obejmowały różnorakie materie. Wystarczy zwrócić uwagę na ich kompleksowy charakter. W skali przedsięwzięć obejmujących: kadrę nauczającą, gremia inicjatorów i organizatorów rozwiązań instytucjonalnych; autorstwo projektów konceptualnych i programowych w domenie nauk politycznych - udział profesorów prawa był dominujący. Nadto Wydział Prawa UJ wspierał organizacyjnie i merytorycznie wszelkie inicjatywy mające na celu rozwój charakteryzowanej dyscypliny, a instytucje uprawiające nauki polityczne konsekwentnie włączał w obręb własnych struktur organizacyjnych.
Ze wstępu prof. drą hab. Andrzeja Zięby

Wybrano czterdzieści bezdyskusyjnie najznakomitszych postaci uczonych działających od połowy wieku dziewiętnastego, od zalążka akademickich nauk politycznych, aż do lat dziewięćdziesiątych obecnego stulecia. Uczonych, działaczy i polityków czynnych - co prawda - głównie w Alma Mater Jagiellonka, ale promieniujących swoimi osiągnięciami na wszystkie ośrodki myśli politycznej i poza te granice. Potencjalny czytelnik, wykładowca, badacz, student, polityk, ktokolwiek, komu sprawy polityczne nie są z wielorakich przyczyn obojętne, otrzymuje w tym dziele oryginalny zbiór biografii tych „największych", wytyczających szlaki prowadzące do wiedzy politycznej, biografii nasyconych bogato faktami z ich życia, z ich akademickich curricula, ale przede wszystkim ukazujących materie i rozmiary ich naukowej twórczości. Jubileuszowa księga nauk politycznych - w takim ujęciu, opracowaniu i rozmiarach - jest wyjątkowo potrzebna do zwalczania - niekoniecznie przez nich zawinionej - a ciążącej na dzisiejszym środowisku polskich politologów niewiedzy, „małowiedzy" o ich własnych intelektualnych korzeniach.
Z recenzji prof. zw. dra hab. Krzysztofa Pałeckiego