Twórczość ks. Lucjana Szczepaniaka SCJ kapłana, poety, lekarza ustanawia w dziejach pisarstwa zjawisko o randze ewenementu literackiego. Pisarz uosabia wzór twórcy z powołania, z moralnego nakazu, wyniku sytuacji egzystencjalnych, w których uczestniczy. Wiersze mówią o niezawinionym i udostojnionym cierpieniu, sięgają wnikliwie istoty wartości chrześcijańskich, poszukują wskaźników autentyzmu wiary. Liryka poety przejmuje na siebie funkcje intymnej rozmowy z Bogiem, często nasyconej dramatyzmem bólu i bezradności wobec cierpienia, ukazuje trudne meandry ludzkich dróg do Najwyższego, rysuje ludzkie upadki i ludzkie wzloty. Autor próbuje odpowiedzieć na bardzo trudne pytania, zadawane przez pacjentów i ich opiekunów. Są to odpowiedzi motywowane przekonaniem, że opieka paliatywna to nie tylko leczenie przeciwbólowe, ale posługa psychologiczna, duszpasterska, niekiedy nawet socjalna. W tych trudnych zadaniach ważne jest zrozumienie potrzeb i oczekiwań dziecka, współtowarzyszenie mu w cierpieniu, w pokonywaniu poczucia osamotnienia, w przejściu na drugi brzeg życia (ze Wstępu Aliny Aleksandrowicz).