Badacze literatury, profesorowie uniwersytetów, wyrażają uznanie i podziw dla nowej poezji Stanisława Srokowskiego. Pisali lub mówili o wierszach z cyklu Ciszo milcz! Bólu mów!, I otworzę wasze ogrody. Prof. Dorota Heck (Uniwersytet Wrocławski): „Stanisław Srokowski stawia w kontekstach historii najnowszej i indywidualnego ludzkiego losu fundamentalne pytania metafizyczne. Mają wymiar uogólnienia kondycji cierpiących narodów (…). Język uniwersalnych symboli odwołuje się do starożytnej Grecji (…). To poezja XXI w”. Prof. Leszek Jazownik (Uniwersytet Zielonogórski): „Wiersze są znakomite. To poezja wysokich lotów; (…) utwory wyszły spod pióra Poety wielkiego formatu. Wymowa ich jest szczególnie wstrząsająca”. Prof. Wiesław Ratajczak (Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu): „Metafory zatrzymują na długo, każą umilknąć, skoncentrować się na sile i groźnej mocy pamięci”. Prof. Eugeniusz Wilkowski (Państwowa Szkoła Wyższa w Białej Podlaskiej): (…) „sięgamy po kolejny tom wielkiego piewcy Kresów. Pozostaje ten sam kontekst filozoficzny, głębia odwoływania się do ducha narodu, szukania odpowiedzi na pytania o jego dzisiejszą kondycję, potrzebę zachowania pamięci o Golgocie Wschodu… Srokowski to mistrz metafor”.
W nowej książce Ciemne wzgórza Arkadii strofy Srokowskiego wiele mówią o bólu, cierpieniu i zdradzie, o lęku, miłości i zagładzie, o wygnaniu, obcości i samotności, a przede wszystkim o naturze zła i człowieczej rozpaczy. Odsłania się odwieczny mit zagubienia, poszukiwania i ocalania. Pesymistyczna wizja rzeczywistości splata się z wiarą w sens i odradzanie ludzkiej egzystencji. Srokowski chwyta istotę współczesnego świata, jakby powiedział Gadamer, odsłania rozpad, degenerację i rozsypywanie się wartości. Bije z tych strof światło głębokiej, tragicznej prawdy oraz duchowej siły porządkującej. A także wyjątkowy blask oryginalnej metaforyki, świadectwo piękna. Srokowski stworzył własny styl i wyrazistą estetykę. To nowy, unikany krok w rozwoju sztuki poetyckiej.
